مدت 2 سال است که در شرکتی واقع در روستای برکه چوپان از توابع کنگان مشغول به کارم . در همین رابطه ، چند روزی آقای حسین قشقایی واسطه ای بین من ودوستی که خودش را معرفی نمی کرد شده بود و اشعاری شخصی بینمان رد و بدل کرد که بخشی از آن ها را می آورم :

دوست ناشناس گفت :

تو را در« برکه چوپان »دلبری نیست

درنگ بیشتر غیر از خری نیست

غلامی بیشتر خود را میازار

که بعد از« بردخون» دیگر پری نیست

گفتم :

بود بار حماقت بارم ای دوست

که در پیری به فکر کارم ای دوست

پس از پنجاه سال از زندگانی

ز خر خرتر شدن ناچارم ای دوست

چند روز بعد اتفاقی به عسلویه و نخل تقی رفتم. نوشتم :

به گوشم از پری ای دوست خواندی

پس آنگه ناامید از« برکه »راندی

به دنبال پری چون فایزی پیر

سوی« نخل تقی» ما را کشاندی

گفت :

پریزاد تو در دشت« بنار» است

همان جایی که بلبل بی قرار است

تو چون درویش سرگردان دشتی

بیا برگرد « دشتستان» بهار است

گفتم :

نه از روی پری گاهی شدم سیر

نه گشتم از جفای یار دلگیر

پری را دوست می دارم ولیکن

نمی جوشد پری با فایزی پیر

گفت :

گل از شاخ پری سر بر نیاورد

کس از کار پری سر در نیاورد

پروبال من از هجر پری ریخت

ولی عشق پری پر در نیاورد

گفتم :....

گفت :....

 نوشته شده توسط محمد غلامی در یکشنبه 92/12/25 و ساعت 12:1 صبح | نظرات دیگران()